O efektach COP20, roli kluczowych graczy w osiągnięciu porozumienia, rozziewie pomiędzy ostrzeżeniami naukowców a działaniami polityków będą dyskutować uczestnicy debaty. Ich dobór gwarantuje nie tylko wysoki poziom merytoryczny dyskusji, ale również – z uwagi na różnice w podejściu do poruszanych zagadnień – interesujący przebieg spotkania.
W debacie wezmą udział:
• Tobiasz Adamczewski – WWF Polska
Realizuje głównie działania konsultacyjne w kontekście wdrażania dyrektywy o efektywności energetycznej oraz odnawialnych źródłach energii, a także działania informacyjne dotyczące klimatu i energii. Od ponad 6 lat związany z tematyką dot. klimatu i energii.
• Krzysztof Blusz – fundacja demosEuropa, wiceprezes
Współzałożyciel i wiceprezes zarządu fundacji demosEUROPA – Centrum Strategii Europejskiej. Współtwórca oraz dyrektor programów informacyjnych, edukacyjnych, a także kampanii społecznych poświęconych problematyce europejskiej i międzynarodowej. Stały komentator spraw europejskich i międzynarodowych w mediach krajowych i zagranicznych.
• Tomasz Chruszczow – Ministerstwo Środowisk, generalny Polski Negocjator Klimatyczny
Radca Ministra w Ministerstwie Środowiska. Generalny Polski Negocjator Klimatyczny, koordynator polskiej prezydencji klimatycznej. Od 2006 roku czynny uczestnik kolejnych szczytów klimatycznych, jako członek polskiej delegacji, a w latach 2009-2010 jako jej szef.
• dr Artur Gradziuk – Polski Instytut Spraw Międzynarodowych
Od 2001 roku związany z Polskim Instytutem Spraw Międzynarodowych, uczestnik wielu projektów badawczych i analitycznych podejmujących temat gospodarczych aspektów spraw międzynarodowych, autor licznych ekspertyz i publikacji. Koordynator programu ds. międzynarodowych stosunków gospodarczych i problemów globalnych PISM. Jedną z domen działania są globalne negocjacje klimatyczne.
• dr Andrzej Kassenberg – Instytut na rzecz Ekorozowoju
Jeden z założycieli i wieloletni prezes fundacji Instytut na rzecz Ekorozwoju. Ekspert ds. polityki zrównoważonego rozwoju na poziomie krajowym i regionalnym, obecnie specjalizujący się w problematyce energetycznej i ochrony klimatu. Uczestnik obu Szczytów Ziemi w Rio de Janeiro w 1992 r. i w Johannesburgu w 2002 r. Uczestnik Szczytów Klimatycznych na Bali w 2007 (COP13), w Poznaniu w 2008 (COP14) i w Kopenhadze w 2009 (COP15).
• Urszula Stefanowicz – Polski Klub Ekologiczny
Od wielu lat koordynatorka działań i reprezentantka – obecnie Rzeczniczka ds. politycznych, Koalicji Klimatycznej zrzeszającej 23 organizacje pozarządowe zaangażowane w działania na rzecz ochrony klimatu. Uczestnik Szczytów Klimatycznych w Poznaniu (2008), w Kopenhadze (2009), w Durbanie (2011), w Doha (2012) i w Warszawie (2013). Kierownik projektu w okręgu mazowieckim Polskiego Klubu Ekologicznego.
Debatę poprowadzi Paweł Sulik, dziennikarz radia TOK FM.
Punkt wyjścia do debaty:
Ogłoszony w listopadzie tego roku piąty raport Międzynarodowego Panelu ds. Zmian Klimatu (IPCC) nie pozostawia wątpliwości, że za postępujące zmiany klimatu odpowiada człowiek i prowadzona przez niego – oparta w przeważającej mierze na spalaniu paliw kopalnych – działalność gospodarcza. Pokazuje również, że brak zdecydowanych działań mających na celu znaczne obniżenie emisji gazów cieplarnianych może doprowadzić do poważnych i nieodwracalnych skutków.
Konferencja Stron Konwencji Klimatycznej (COP) w Limie jest kluczowym momentem na drodze do zawarcia nowego globalnego porozumienia klimatycznego. Jako najistotniejsze zakłada się decyzje dotyczące przyjęcia globalnych długoterminowych limitów emisyjnych, sposobu zobowiązywania się do redukcji emisji oraz finansowania działań w państwach uboższych.
Czy decyzje podjęte na Konferencji w Limie spełnią oczekiwania w tych najważniejszych kwestiach?
W czasie debaty postaramy się odpowiedzieć m.in. na następujące pytania:
• Czy COP w Limie daje nadzieje na przyjęcie porozumienia w Paryżu, czy raczej zmniejszył szanse na jego przyjęcie?
• Czy przed COP w Paryżu państwa zaostrzają swoje stanowiska, żeby wynegocjować jak najwięcej dla siebie, czy raczej widać zbliżanie się do porozumienia?
• Czy rekomendacje IPCC są brane na poważnie przez polityków?
• Według doniesień prasowych Polska zablokowała zapisy konkluzji Rady UE w sprawie celów na Limę odnoszące się do 2100 roku – czy istnieje racjonalna argumentacja takich działań?
• Dlaczego konieczne jest nowe porozumienie i czy zastąpi Konwencję czy Protokół?
• Do czego może zobowiązać nowe porozumienie i w jaki sposób może ukarać państwa, które nie osiągną swoich celów?
• Czy potencjał globalnych redukcji emisji cieplarnianych jest większy w ramach porozumienia globalnego, czy determinacji działań poszczególnych państw?
• Czy warto wdrażać politykę klimatyczną w ramach porozumień bilateralnych (CN-US) czy multilateralnych (UE) pomimo braku silnego porozumienia globalnego?
• Czy w ramach porozumienia UNFCCC jest miejsce na zakaz dotacji do paliw kopalnych?
• Dlaczego tak wiele państw (również w UE, w tym Polska) nadal nie ma planu dekarbonizacji swojej gospodarki, skoro wiadomo, że to musi nastąpić najpóźniej do 2100 roku?
• Jaką rolę powinna odegrać Polska w wypełnianiu celów UE do 2030 roku i później?
• Czy Polska będzie miała wystarczające narzędzia analityczne, by móc efektywnie negocjować w UE swoje cele non-ETS?
• Czy grożenie wetem jest skuteczną metodą osiągania optymalnych porozumień?
• Czy Polska w Limie odegrała konstruktywną rolę, czy może były takie chwile, gdy poprzez swoje stanowisko uniemożliwiała UE wyjście ze stanowiskiem, które mogłoby pomóc w szybszym podejmowaniu decyzji na poziomie UNFCCC?
• Jaką rolę może odegrać Polska od teraz do COP w Paryżu, żeby wpłynąć na pozytywny wynik nadchodzącej Konferencji Stron?
Ze szczegółowymi tezami do dyskusji przygotowanymi przez Tobiasza Adamczewskiego można zapoznać się TUTAJ.
Już dziś serdecznie Państwa zapraszamy 17 grudnia o godzinie 11.00!
